De Groene Indringers

Nee, ik heb het niet over mars­mannetjes, maar over de halsband­parkiet, een middel­grote papegaai van 40 cm lang (inclusief de lange staart­veren). Ze komen oor­spronke­lijk uit Afrika en Zuid-Azië, maar hebben — omdat ze de lage winter­temperaturen kunnen over­leven — het grootste deel van West- en Noord-Europa al gekoloni­seerd. Dit zijn echt heel luid­ruchtige types, met een onmisken­bare harde schreeuw. Ze hebben sinds 1976 Amsterdam ingenomen, wonen voornamelijk in het Vondel­park en het Sarphati­park en zijn niet van plan om te vertrekken.

In het park nestelen ze in gaten in bomen, waar ze ook beschutting vinden tegen de kou. Spechten maken de gaten in de bomen om te nestelen en de parkieten nemen de gaten het jaar daarop gewoon over. Ze hebben geen last van stads­lawaai, ze lijken zelfs te gedijen op herrie — misschien helpt het ze beter te slapen. Ze slapen in grote groepen hoog in bomen.

Sommigen haten deze kleine onrust­stoker met zijn onwerke­lijke groene kleur (die bijna pijn doet aan je ogen in een niet-tropische omgeving), vanwege zijn hysterisch gekrijs, anderen vinden het een grappige toe­voeging aan de stad. Appel­telers haten ze grondig, omdat ze de vervelende gewoonte hebben om één hap uit een appel te nemen, dan naar de volgende appel te gaan voor weer één hap, enzovoort. En dat doen ze alleen zo met appels. Gekke parkieten.

Ze zijn hier in inmiddels behoor­lijke aantallen, naar schatting 10.000 in Nederland, ongeveer 4.000 in Amsterdam. Er doen veel prachtige verhalen de ronde over hoe ze in ons land­schap zijn geïntroduceerd, maar de waar­heid ontgaat ons nog steeds. Regel­matig doen ze de ronde van Amsterdam, van het Vondel­park naar het Beatrix­park, naar het Rembrandt­park en over de Nieuwe Meer, door naar Amstel­veen, dan naar Artis en dan weer terug naar het centrum van de stad. Alles onder het slaken van luide kreten, want ze zijn net als de spreeuw een groepsdier.