Café Hoppe

Op Spui 18-20, hoek met de Hei­steeg, vind je één van Amsterdam’s oudste café’s, met een trouwe en heel gevari­eerde klanten­kring. Soms echt belache­lijk druk, soms verrassend rustig, de vertrouwde bar­mannen altijd professio­neel en vriende­lijk (en gelukkig van de meer door de wol geverfde en service­gerichte soort).

Café Hoppe, Zit-Hoppe op Spui 20 en Sta-Hoppe op Spui 18, hoek Hei­steeg (december 2021).

Ikzelf hou het meest van Hoppe op de meer rustige middagen, als het niet vol staat met studenten. Liefst op een zonnige middag op het kleine terrasje voor nummer 18. Op dat soort meer ontspannen dagen zijn er altijd wel wat interes­sante gasten of blije toeristen voor een praatje, en hebben zelfs de bar­mannen tijd voor een paar woorden tussen hun uit­stekende service in. De bieren zijn hier prima en de borrel­hap is van uit­zonder­lijke kwaliteit (probeer de bitter­ballen). Ze serveren zelfs een heerlijk ontbijt (ze gaan om 8 uur open) en lunch.

Café Hoppe, gesloten tijdens de corona­tijd. Links van de ingang een steen met tekst voor eerdere eigenaar Harry Mustert, rechts een steen met de woorden “Deze steen is hier versleten, 1670 anno 1917” (oktober 2020).

Hoppe bestond al in 1670 (nog voordat in 1882 het Spui en de Nieuwe­zijds Voor­burg­wal werden gedempt), op Spui 18, als een distilleerderij met een proeflokaal, waar alle drank ook werd gestookt. Achter de bar zie je de vaten waar ooit de verschil­lende jenevers en likeuren uit werden getapt. Het interieur van de bar met zijn antieke glas-in-lood ramen is nog groten­deels origi­neel en staat onder toezicht van Monumenten­zorg Amsterdam.

De likeurvaten achter de bar op Spui 18 (juli 2022).

Het geheim van hun voortdurende succes is dat er gewoon weinig is veranderd: er is geen muziek die de conversaties verstoort, het bier komt uit de tap, ze serveren goede wijnen, er ligt nog steeds zand op de vloer (een herinne­ring aan de tijd toen pruim­tabak in de mode was).

Oude foto’s binnen bij Hoppe. In het midden Freddy Heineken (1923-2002, directeur van de brouwerij), vaste gast hier (juli 2022).

Hoppe was eeuwen­lang een favoriete plek waar intel­lectu­elen en buurt­bewoners elkaar troffen, om de politiek, kunst en het wereld­gebeuren te bespreken. Gedurende de jaren 1960 en 1970 was dit de vaste stek voor kunstenaars en de journa­listen van de kranten op de Nieuwe­zijds Voor­burg­wal (die hier met lunch kwamen en tot laat bleven). Simon Carmiggelt (1913-1987), schrijver en journalist, die een dagelijkse column in de krant Het Parool schreef, was hier vaste gast.

Barman Thomas (werkzaam bij Hoppe sinds januari 2008) tapt een biertje (juli 2022).

Aan het begin van 1900 was het aan­grenzende nummer 20 een hotel en restaurant. Harry Mustert kocht in 1949 de bar van zijn moeder (zijn ouders hadden de bar gerund). Hij verbond de nummers 18 en 20 met een tussen­deur (zodat beide gelegen­heden op één vergunning konden draaien), sloot het hotel en voegde een serre toe aan nummer 20, Zit-Hoppe, voor degenen die liever zitten tijdens een gesprek terwijl ze de voor­bij­gangers obser­veren. De dames­toiletten zijn te vinden op nummer 20, de mannen­toiletten achterin nummer 18. Dus nu hebben we Zit-Hoppe op nummer 20 en Sta-Hoppe op nummer 18, elk met hun eigen publiek en sfeer.

Barman Peter op zijn laatste dag bij Hoppe. Hij staat nu bij Café Pieper (uit 1665) op de Prinsen­gracht 424, dat werd aangekocht door Café Hoppe op 1 augustus 2022 (juli 2022).

Barman Thomas aan het werk (juli 2022).

Hier komen nog het meest
Vermetelen van geest
Hier wordt getapt, gesleten
En steeds de tijd vergeten
Vermetel ook was Harry’s geest
Wiens huis dit nimmer is geweest
1939 Anno 1982

De bar bij Zit-Hoppe (juli 2022).

Hoppe aan de kant van de Heisteeg (juli 2022).

Website Café Hoppe: https://cafehoppe.com/nl/